اولین چرخ های دسیکنت توسط پنینگتون در دهه 1950 توسعه داده شد و تحت بسته بندی LiCl بود، که، اگر چه دارای میل بسیار بالا برای رطوبت بود، در رطوبت بالا تمایل به مایع شدن داشت. در نتیجه این چرخ ها ناپایدار بودند و آلودگی جریان هوا با LiCl نیز ناامن بود. مونترز افت فشار از طریق چرخ ها را با جایگزین کردن بستر بسته بندی شده با معابر موازی اندود شده با مواد دسیکنت کاهش داد.
در دهه 1970 غربال مولکولی زیولیت نوع X، Y ، و A ، به عنوان مواد جاذب ممکن شناسایی شدند. با این حال، این مواد به درجه حرارت باز تولید نسبتا بالا با توجه به شکل ایزوترم شدید تر )نوع 1( و ظرفیت رطوبت تعادلی کم در ظرفیت واحد گرمایی نیاز داشتند.
چرخ ژل سیلیکایی غیر آب شونده توسط سیبو گیکن در دهه 1980 توسعه داده شد. ژوریناک دریافت که با اضافه کردن ظرفیت گرمایی به چرخ , ظرفیت خنک کنندگی کل سیستم دسیکنت تهویه مطبوع کاهش یافته و اینکه آنتالپی جذب باید به حداقل برسد )و در نتیجه این کار، نشان داد که چرا چرخ زیولیت های توسعه یافته قبلی در حد انتظار خوب عمل نمیکردند(. او همچنین پیشنهاد کرد که بهبود عملکرد قابل توجه در مورد ژل سیلیکای میکرو در آینده برای هرگونه بهینه سازی خواص دسیکنت مورد انتظار نیست.
در اواخر دهه 1980 ، موسسه تحقیقات گاز پژوهشی در تعدادی از سازمان های ایالات متحده با هدف ایجاد مواد دسیکنت کامپوزیت با شکل ایزوترم جذب نزدیک به آنچه که توسط کالیر و همکاران شناسایی شده بود را برای رساندن به " ایده آل "تامین مالی کرد. تعدادی از مواد مختلف از جمله پلیمرها و نمک های قابل هیدرات مورد بررسی قرار گرفت. مشخص شد که مواد پلیمری نوعی دسیکنت ممکن با آنتالپی جذب کم ) حدود 2500 کیلوژول / کیلوگرم(، ظرفیت رطوبتی بالا، نفوذ بالا و درجه حرارت بازتولید کم است. این مواد همچنین ارزان و با ثبات شناخته شده اند. با این حال، این کار ، شاید به دلیل مشکلات تخریبی که با آن مواجه شدند، به توسعه یک چرخ پلیمری تجاری منجر نشد.

اگر چه ظرفیت حرارت این مواد قابل مقایسه با ژل سیلیکا است، آنتالپی جذب بالاتر و ظرفیت رطوبت کلی پایین تر ممکن است هر گونه مزایای عملکردی را محدود کند.
یک دسیکنت جدید بر اساس پلیمر توسط اصلاح یونی اسید پلی اکریلیک آغشته به محلول نمک سدیم جاذب رطوبت توسعه داده شد. این مواد دارای یک ظرفیت جذب رطوبت تعادلی بسیار بالا )> 1 کیلوگرم بر کیلوگرم بالاتر از رطوبت نسبی 75 ٪(، و تست دسته ای پلیمرهای فوق جاذب ) SAP ( ساختار چرخ دسیکنت یافته شده توسط شیم و همکاران است که 30 ٪ نرخ رطوبت زدایی بالاتر )نسبت به یک چرخ ژل سیلیکای تجاری( در 30 درجه سانتیگراد و رطوبت نسبی 70 ٪ ارایه میدهد. تست ازمایشگاهی بیشتر نشان داد که چرخ پلیمری منجر به نرخ نسبتا پایین انتقال حرارت بین جریان های بازتولید و فرآیند میشود )که باید به رطوبت زدایی کمک کند(، اما این بهبود عملکرد کمتر از گزارش قبلی است . بهینه سازی پارامترهای ساخت چرخ SAP ممکن است به طور بالقوه منجر به عملکرد بهتر شود. تلاش های اخیر برای توسعه سایر مواد دسیکنت کامپوزیت ) به عنوان مثال، تا حد زیادی بر بهبود ظرفیت رطوبت تعادلی مواد دسیکنت متمرکز شده، که به نظر می رسد با وجود کارهای قبلی که شواهدی بر خلاف آن ارایه میدهند، همچنان مهم ترین پارامتر چرخ دسیکنت در نظر گرفته میشود.